कविता : सायद म पत्थर

सायद म
पत्थर भएकी छु

आँशु सुकेको
आँखा भएकी छु

कुनैदिन कसैले
आँशु सँगै मोडेको
बाटो आज बाध्यतामा
हिँड्दा लाग्छ
म काँडा कुल्चँदै हिँडिरहेछु

पाइतालाले उसका यादका
बिषहरू छादिरहेछन्
बाटो भरी

र

शरीरभरी भरिएको
यादको विष
सहेर,समेटेर
भित्रभित्रै मुर्छित भैरहेछु

सायद
अब
कहिल्यै नब्यूतिने गरी।।।